سلام

جواب سوالتو نو مدیر بخش مذهبی حتما کامل بهتون میدن مرسی

نقل قول از farzaneh

سلام

جواب سوالتو نو مدیر بخش مذهبی حتما کامل بهتون میدن مرسی

مرسی

سلام

یکی از شرایط امر به معروف و نهی از منکر احتمال تاثیر است. در نهی از منکر زبانی وظیفه فرد این است که از منکر نهی کند. اما اینکه از کجا بفهمیم تذکر ما تاثیر دارد یا خیر این بخش از سخنان آیت الله مجتهدی (ره) را بخوانید:در اينجا با اين كه من مي‌دانم نهيِ من به تنهايي اثر ندارد، امّا از آن طرف هم مي‏دانم كه اگر ده نفر شويم و پشت سر هم برويم و به او تذكر دهيم، او اين كار را ترك مي‏كند. اينجا بر همه مكلفين واجب است كه بروند و او را نهي از منكر كنند. وقتي نوبت به دهمين نفر رسيد و اثر گذاشت، ديگر تكليف از بقيه مكلفين ساقط مي‏شود.البته اين مثال در مورد امر به معروف و نهي از منكر زباني بود. لذا اگر يك منكر، فرضاً با گفتنِ صد نفر ترك مي‏شود، بايد صد نفر بگويند؛ اگر با گفتنِ هزار نفر ترك مي‏شود، بايد هزار نفر بگويند؛ اگر با گفتنِ صد هزار نفر ترك مي‏شود، بايد صد هزار نفر بگويند تا منكر دفع شود. اگر اين تعداد نگفتند و منكر واقع شد، هرچند كه مكلفين «ميليون‏ها نفر» باشند، همگي گناه‏كارند و معصيتشان هم كبيره است. چون ترك اين واجب از معاصي كبيره است.اقدام در برابر منكر بزرگ، براي بزرگان جامعه اسلامي واجب است، اما از سايرين ساقط نيست؛ بلكه بر آنان واجب است كه به ياري عالِمي بيايند كه دارد نهي از منكر مي‏كند. اين توجيه كه بگويي «من كه قدرت ندارم» اصلاً پذيرفته نيست. به تعبير ديگر، در اين موارد «تشريك مساعي» كارساز است و «قدرتِ جمع» مطرح است. بر فرض هم كه يقين داشته باشيم كه نهي از منكر در اين موقعيت اثر فعلي ندارد، بايد حرفمان را بگوييم؛ حتي اگر هيچ تأثيري روي فاعل منكر نداشته باشد.

بنابراین در غالب موارد تاثیر وجود دارد هر چند تاثیر حرف ما متکی بر تذکرات مکرر دیگران باشد. البته این مسئله کلی است و منحصر در سوال شما نیست. بعلاوه اینکه شامل حرف زدن طولانی مدت نمی شود بلکه تذکر به معنای یادآوری منکر و معروف است

نوع برخورد با چنین افرادی بستگی به شرایط شما و فرد مقابل دارد. مثلا در شرایطی که شما قرار دارید، اولین نکته ای که باید به آن توجه کنید، احتمال مفسده ای است که ممکن است دامن شما را بگیرد. مفسده گاهی گرفتار شدن در دام دوستی و علاقه و ... است و گاهی رفتن آبرو و مورد اتهام واقع شدن. لذا باید این جوانب را بررسی کنید. اگر دیدید با امر و نهی کردن گرفتار چنین مسائلی می شوید، در این صورت حکمِ وجوبِ امر به معروف و نهی از منکر از شما ساقط خواهد شد و وظیفه ای در این باره ندارید.

نکته بعدی که باید به آن توجه کنید، علت نپذیرفتن امر و نهی از جانب افراد مورد نظر است. با مطالعه عواملی که در بالا عرض کردم و مطالعه مفصل آن در کتاب آقای قرائتی می توانید به دنبال عوامل و اسباب آن باشد. سپس مطابق با آن امر و نهی کنید. منتها چون افراد مورد نظر با شما محرم نیستند، شما در پیدا کردن آن علل با محدودیت مواجه هستید؛ چون در حال حاضر تنها راهی که می توانید به این عوامل دست پیدا کنید، صحبت کردن با آنهاست که چنین کاری به صلاح نیست؛ زیرا هر چقدر هم که شما از جانب خود مطمئن باشید، نمی توانید از جانب افراد مقابل این اطمینان را بدهید که هیچ گونه دلبستگی و وابستگی به شما پیدا نکنند؛ به خصوص که سن آنها شدیدا چنین اقتضایی را دارد. البته این صحبت به کشف عوامل منحصر نمی شود؛ بلکه بعد از کشف آن، اصلاح عقاید هم نیاز به چنین مکاتباتی دارد که مفسده کار الهی شما را زیاد می کند.

بنابراین به جای استفاده از این روش برای جذب آنها به دین و دست کشیدن از اشتباهاتشان، شما از روش های غیر مستقیم استفاده کنید تا هم مبلغ خوبی برای دین باشید و هم گرفتار مفاسد آن نشوید. من چند راه را در اینجا پیشنهاد می کنم و دوستان و خود شما هم می توانید راه های دیگری را به آن اضافه کنید:

1- به جای اینکه سعی کنید به طور مستقیم آنها را جذب دین کنید، سعی کنید آنها را به منابع دینی متصل کنید. مثلا معرفی آنها به سایت های مذهبی و برعکس، یکی از این راهکارهاست.

2- از خانم های معتقدی که با آنها در ارتباط هستید کمک بگیرید. مثلا خواهر یا خاله یا استاد یا همکار فرهنگی یا هر کسی که فکر می کنید چنین دغدغه هایی دارد را پیدا کنید و آن ها را به هم وصل کنید.

3- اگر اینها هم ممکن نبود، به ارسال مطالب مفید و کاربردی مثل کتیبه های مذهبی با موضوعاتی چون خاطرات تکان دهنده و متحول کننده؛ احادیث؛ سخن بزرگان؛ آسیب های اجتماعی؛ دست های پشت پرده در تهاجم فرهنگی؛ تبیین زیبایی های دین؛ فلسفه احکام؛ معرفی کتاب و ... اکتفا کنید و از چت های خصوصی و صحبت ها و درد و دل های اضافی پرهیز کنید؛ چون چنین کاری نه تنها موجب صلاح شما و رضایت خدا نیست؛ بلکه خلاف آن است.

خیلی کامل بود

سلام

من یک سال تو مدرسه غیر انتفاعی معلم شدم درس دینی و قرآن برای سوم راهنمایی و ..

چون زیاد باهم تفاوت سنی نداشتیم من و به چشم معلم نمی دیدن. البته بعدا دوست شدیم.

چیزایی دیدم که شاخ درآوردم. حرف هایی به دبیرای دیگه میزدن که واقعا شرم آور بود. حتی ( اواسط سال تحصیلی بود که دو تا از بچه ها اومدن ازم خواستن به کلاس بغلی که خالی بود برم گفتن یکی از بچه هست با دوست پسرش می رفتن روستای اطراف حتی پسره عکسشو هم داره و پسره دیگه نیومده دنبالش خیلی ناراحته و میخواد خودشو بکشه. باور کنین تا رفتم دیدم آروم ترین دختر کلاس که درسش و هم خوب می خوند و اونقدر خجالتی بود که تو صورت من نگاه نمی کرد باورم نمیشد. دستاش یخ زده بودن و خیلی گریه می کرد. کمی باهم حرف زدیم شماره ی خواهرشو گرفتم و مادرشو بعدا فهمیدم خودشونم اطلاع دارن و اصلا براشون مهم نبود. اما بیچاره دختره...)

وقتی مدرسه ای توجه نمی کنه شاگردش با کی میره خونه و وقتی میفهمه چه خبر شده میگه صداشو در نیارین به ما چه؟!! وقتی خواهرش براش مهم نیست دیگه بقیه میتونن چیکار کنن.

با افرادی که تو این سن قرار دارن اگه بخوای حرفت رو گوش کنن باید خیلی جذاب تر و قوی تر از خودشون نشون بدی مثلا با کلاس تر و موفق بعد با فیلم و حرف زدن و محبت جلبشون کنی. بچه های تو این سن علی رغم ظاهرشون زود تغییر می کنن.

هر چی میکشم بخاطر همین دلسوز بودنه

متاسفانه انقدر بدی و خیانت دیدن که اصلا باور ندارن آدمی متفاوت از اونایی که تا بحال باهاشون برخورد کردن وجود داره

متاسفانه اوضاع مدارس و دبیرستانها خیلی افتضاحه و تاسف بیشتر اینکه کشور هیچ برنامه خاصی برای این سنین که در اوج احساسات و تمایلات خاصی هستن نداره... تربیت خانواده ها هم که...بماند

بیشتر از هر چیزی ازاین غصه میخورم و دلیل کمکم هم بیشتر همینه آخه یه نوجوون 15-16 ساله و این حد گمراهی اینا بزرگ بشن چی میشن وقتی از این سن به این کمی به انواع و اقسام گناهها و فسادها کشیده شدن و تمام درها رو به روی خودشون بسته می بینن و هزارجور مشکل و آسیب و غم دیگه

و امان و صد امان از دوست ناباب

متاسفانه امکان غیر زبانی وجود نداره و کسی دیگه هم به فکر نیست...